Behandeling bij adoptie problemen, afkomstvragen en hechtingstoornissen.

ADOPTIE ALS KANS

Voor een kind is adoptie een scheiding van een eerdere wereld en een kennismaking met een nieuwe.

Tussen, een kind en zijn/haar natuurlijke ouders bestaat er altijd een natuurlijke loyaliteit dat bij de geboorte is ontstaan. De eerste levenservaring bij adoptie is afwijzing (=trauma) van de biologische ouders. Een deur die dicktklapt, terwijl er vaak nog geen nieuwe deur kan open gaan.

Het zet alles in een nieuw perspectief. Adoptieouders kiezen bewust om zich te verbinden met het kind. Ze zetten zich hier maximaal voor in. Een kind wil zich van nature ook verbinden met vaste verzorgers. Hierbij ontstaat een verworven loyaliteit.

Zijnsloyaliteit duikt vaak ondergronds, waardoor een verstrikking of  een loyaliteitsconflict ontstaat.

ADOPTIE ALS BEPALENDE ERVARING

Toch blijven ervaringen uit de wereld van voor de adoptie soms te lang of terugkerend op de voorgrond staan. Adoptie gaan niet alleen over adoptie, maar ook over het voorliggende afgestaan zijn en verlies. Beide vraagt aandacht. Ouders komen hier vaak pas na verloop van tijd achter. Of als geadopteerd kind kom je daar pas achter als je al volwassen bent. Wonden blijken dan niet of niet goed te zijn genezen. Er is een trauma of hechtingsstoornis. De normale ontwikkeling komt niet goed op gang.

Ook kunnen normale faseproblemen (in bijvoorbeeld de puberteit) bij adoptie extremer zijn. Tussen ouders en kind is er dan wel sprake van een goede afstemming, maar de dynamiek van afgestaan zijn en adoptie maken identiteit, ruzies thuis en zelfstandig wordennog veel heftiger.

Aankomen is een levensthema voor adoptiekinderen

Door de afwijzing van de ouders bij het afstaan ter adoptie ontstaat voor het kind het gevoel van niet welkom zijn, ik mag er niet zijn.

De ervaring van verlorenheid en scheiding van de buikboeder zorgt voor een groot verdriet en dat je basis vertrouwen verwijnt als sneeuw voor de zon…

Bij adoptie ben je enerzijds blij dat je geadopteerd bent en anderzijds ook verdrietig. De ervaring in gevoel is altijd dubbel.

(Plicht tot) dankbaarheid tot de wensouders die samengaat met de angst dat je ooit wel gewoonweg teruggeven kan worden. Waar ligt nu mijn veilige grond.

ADOPTIE = VERLIES + TRAUMA/PTSS + HECHTINGSPROBLEMATIEK

Zoals je kan lezen is adoptie vaak een heel complex verhaal om mee om te gaan voor zowel adoptie kind als adoptie ouders.

Met welke problematiek kunnen adoptiekinderen te maken krijgen?

Hechtingsproblematiek 

Vanaf het moment dat een kindje geboren wordt, zoekt het veiligheid bij zijn ouders. Het wil gevoed, verzorgd en getroost worden. Een kind zoekt onvoorwaardelijke bescherming bij zijn ouders. Bij adoptiekinderen is deze bescherming er aan het begin van hun leven lang niet altijd geweest. Afwijzing, verwaarlozing en mishandeling kunnen zorgen voor een gebrek aan vertrouwen in de adoptieouders en in zichzelf. 

 

 

 

 

 

Identiteitsvorming en zelfbeeld 

Adoptiekinderen kunnen zich vaak niet gewenst voelen, waardoor ze het idee hebben ‘er niet toe te doen’ of ‘niet goed genoeg te zijn’. Ze zijn gevoeliger voor afwijzing en hun zelfbeeld is negatief. Ook kan het voor een adoptiekind lastig zijn om te bepalen welke culturele identiteit het heeft. Is het Nederlands of voelt het meer verbinding met het geboorteland?

Rouw 

Een adoptiekind kan meerdere periodes van rouw doorstaan. Zo is er het verdriet over het ontbreken van de biologische ouders. Ook kan het kind gehecht zijn geraakt aan bijvoorbeeld de verzorger in het kindertehuis in het geboorteland. Het afscheid van deze verzorger is iets wat opnieuw een rouwproces met zich mee kan brengen. Wanneer een kind later in zijn leven op zoek gaat naar zijn roots -en bijvoorbeeld hoort dat z’n biologische moeder is overleden-, kan dat opnieuw gevoelens van rouw oproepen. 

Loyaliteitsconflict 

Kinderen voelen zich van nature loyaal aan hun ouders. Dit is een geboorteprincipe en een onbewuste dankbaarheid voor het hebben gekregen van het leven. Adoptiekinderen voelen vaak een dubbele loyaliteit naar zowel biologische als adoptieouders. Dit kan verwarrend zijn en zorgt voor schuldgevoelens naar de adoptieouders of juist de hechting met ze in de weg staan.